ნინო სადღობელაშვილის პიესა ედიტ პიაფის უკანასკნელ დღეებზეა. ლეგენდარული ფრანგი მომღერლის ფსიქოლოგიური მდგომარეობა თანაბარ წილად ირეკლავს ლანდებსა და რეალურ ადამიანებს, ერთ ნიჭსა და მეორე ნიჭს მის ბიოგრაფიაზე, ბედზე, ცხოვრებაზე გვიამბობენ.

მარიტინ მაკ-დონახი "სილამაზის დედოფალი" მძაფრი ფსიქოლოგიური დრამაა, რომელიც მოხუცებული ქალისა და თავისი ქალიშვილის ურთიერთობაზე მოგვითხრობს. 
ირლანდიური დაბა. არავის უჩერდება გული მყუდრო, მაგრამ მოსაწყენ დასახლებაში. ვინ ინგლისსა თუ ამერიკაში ეძებს საშოვარს, ვის კი ერთფეროვანი ყოველდღიურობა ვერ აუტანია. 
მოხუცებულ ქალს მარტო დარჩენის ეშინია, მის ქალიშვილს შეყვარებულთან ერთად სურს ამერიკაში ცხოვრება. ორივესთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია თავისას ეწიოს . . .

სადამდე მიგვიყვანს უმაღლეს ზღვრამდე აწეული კონფლიქტი? ლიტველი რეჟისორი ლინას მარიუს ზაიკაუსკასი ამ დაძაბული ისტორიითა და ზოგადსაკაცობრიო თემით წარსდგება ბათუმელი მაყურებლის წინაშე.
 

ქალი და მამაკაცი, გლორია და ბენი. ბენმა გლორია მოიტაცა, თავის ბუნაგში შეათრია. დიახ, ბუნაგში, თითქოს, ბენი ვეფხვიაო, გლორია კი მისი ნადავლი. 
მიურეი შისგალის ორპერსონაჟიანი პიესა, რომელიც ქეთი დოლიძემ დადგა ბათუმის "ახალ სცენაზე", სწორედ ასეა დასათაურებული _ "ვეფხვი".  

პიესა გლობალური სამყაროსთვის დამახასიათებელ მრავალ პრობლემას ეხება, ხოლო ამ ორი პერსონაჟიდან ვინ აღმოჩნდება "ვეფხვი", კითხვით ნიშნის ქვეშ დავტოვოთ.                         

რეჟისორი ნუგზარ გაჩავა ნოდარ დუმბაძის განუმეორებელი სევდითა და იუმორით აღსავსე სამყაროს აცოცხლებს. თბილისი. იტალიური ეზო. 37–ი წელი. ქართულ–სომხური ოჯახი. ვანიჩკა სომეხი კაცია, მისი მეუღლე, ანეტა–ქართველი ქალი. მათ მეზობლად ცხოვრობს ანიკო, რომელიც მარტო ზრდის მცირეწლოვან ვაჟს. რეპრესია ანიკოსაც შეეხება, მასაც გადასახლებენ. ანიკოს ბოლო იმედი, შეძახილი თავისი მეზობელი ვანიჩკასკენ, შვილი მშობლებთან ჩამიყვანე ხონშიო. 
რა მოვლენები გათამაშდება ამ ამბიდან 12–ი წლის შემდეგ, როგორი მიტუშა უბრუნდება თბილისს, ვისთან შეხვედრა და რა ახალი თავგადასავალი ელის ამ ახალგაზრდა კაცს? – ამას სპექტაკლის ნახვის შემდეგ შევიტყობთ.                          
 

ერთ მოქმედებიანი ტრაგიკომნედია „ომის ღმერთი“ იასმინა რეზას გახმაურებული პიესაა, რომელიც რეჟისორმა გიორგი შალუტაშვილმა ქართულ სინამდვილეში გადმოიტანა. ორი ოჯახი, ორი ცოლ-ქმარი ეცონბა ერთმანეთს, შეხვედრის მიზეზია მათ ვაჟებს შორის მომხდარი კომფლიქტი. 11 წლის ბავშვებმა იჩხუბეს, ახლა მშობლების გასარკვევია, როგორ გადაწყცვეტენ პორბლემას. „მე მჯერა ომის ღმერთისა, ომის ღმერთი მართავდა და მართავს სამყაროს“ -ო, ამბობს ერთ-ერთი პერსონაჟი; ამას თავისი გამართლება აქვს - ბავშვების ჩხუბი „ცივილიზებული“ მშობლების დაძაბულ, ნევროზულ კომფლიქტში გადაიზრდება. როგორ? რატომ? რა მიზეზით? იქნებ იმიტომაც, რომ ომის ღმერთია კაცობრიობის მარადიული პრობლემა და მიუხედავად იმისა, რომ ვიცით, ანდა, უკეთ ვთქვათ, თითქოს ვიცით, რამდენად დიდი ტრაგედიაა ომი, მაინც ვომობთ. აქ კი უკვე სრული აბსურდი იწყება ...                              
 

საქართველოს ოქროს ხანა – თამარის ეპოქა. ამირთ–ამირა აბულასანი სამეფო დარბაზის უმრავლესობის რამდენიმე წევრს იხმობს თავისთან. კამერულ სივრცეში დაძაბული საუბარი იმართება; ვის მოჰგვრიან ქმრად თამარ მეფეს – ექშორიაქმნილ იური ბოგოლუვსკის თუ ბერძენ კონმენოსს. 
ფაქტობრივად ეს პარტიის შიდაპოლიტიკური, ანგარებაზე გათვლილი დიალოგია, რასაც პიესის ბოლოს სამეფო დარბაზის უმცირესობის წევრებიც უერთდებიან. რა შეთანხმებამდე მივლენ ისინი? ამაზე მოგვითხრობენ დრამატურგი გურამ ბათიაშვილი და რეჟისიორი ზურაბ სიხარულიძე ბათუმის ახალ სცენაზე                                 
 

ედუარდ რაძინსკის „მოკალი მამაკაცი“ ქალის და მამაკაცის რთულ, დრამატიზმით აღსავსე ისტორიაზე გვიამბობს, რასაც „ახალ სცენაზე“ ცნობილი ქართველი რეჟისორი გიორგი მარგველაშვილის ინტერპრეტაციით იხილავს ბათუმელი მაყურებელი.